Net terug van onze reis naar Amman, Jordanië. Maar niet zomaar een reis. Want ik ging daar samen met mijn 15-jarige zoon voor het eerst zijn drie volwassen halfbroers bezoeken. Broers van wie we nog maar twee jaar weten dat zij bestaan. Met de nodige twijfel had ik onze reis geboekt, want zou er wel een klik zijn tussen mijn zoon en zijn halfbroers? Deed ik hier wel goed aan? Maar ik had me voor niets zorgen gemaakt. We werden verwelkomd alsof we elkaar al jaren kenden. En ze deden werkelijk álles voor ons, want zoals zij aangaven: ‘we are family!’ Het werd een heel bijzondere reis.
Drie onbekende halfbroers
Even een stapje terug. Hoe kon het zijn dat ik niet van het bestaan van deze halfbroers wist? Heel eenvoudig: mijn ex-partner had me nooit verteld dat hij in Amman getrouwd is geweest en drie kinderen uit dat huwelijk had gekregen. Toen ik er twee jaar geleden per toeval achter kwam, was ik verbijsterd. Hoe kon hij mij dit nooit verteld hebben én onze zoon in onwetendheid kunnen laten over zijn halfbroers?
In de eerste maanden na dat nieuws dacht ik: “Ik wil je nooit meer zien”. Wat ook niet moeilijk was, want mijn ex-partner woont in Engeland. Maar na een flinke strijd met mezelf heb ik uiteindelijk besloten dat ik het contact tussen mijn zoon en zijn vader het belangrijkst vond. Het ging niet om mij. Ik wilde dat zij elkaar zouden blijven zien en ik wilde er niet tussen gaan staan. Een kind heeft recht op beide ouders, vind ik. Zelf kom ik uit een gelukkig gezin en heb ik nog twee broers en drie zussen. Dat heb ik altijd geweldig gevonden, zo’n grote familie. Ik had daarom ook nog een broertje of zusje voor mijn zoon gewenst, maar dat heeft niet zo mogen zijn. Dus na de ergste schok vond ik het juist mooi dat mijn zoon opeens nog drie andere broers had.
Maar hoe bouw je als 13-jarige een band op met halfbroers die je niet kent? Dat ging eerst via Whatsapp. Het bleek echter lastig om via appjes en het zo nu en dan sturen van foto’s een echte connectie te maken. Daarbij komt dat er weinig contact is tussen mijn ex-partner en zijn drie zoons in Amman. Als moeder heb ik mijn zoon dus, voor zover dat kon, gestimuleerd om contact te houden met zijn halfbroers. Die appjes hadden de strekking van: “How are you?” I am fine, and you?” “Great”. Dat schoot dus niet op. Er heen gaan leek me dus de enige manier om echt een band te kunnen opbouwen.
De knoop doorgehakt: we gáán!
Toch heb ik daar lang over nagedacht. Jordanië grenst aan Syrië en ik was bang voor IS aanslagen. Ik beeldde me aanslagen in op een marktplein precies op het moment dat wij er zouden zijn. En natuurlijk wilde ik mijn zoon en mezelf niet in gevaar brengen. En hoewel ik overal las dat Jordanië een heel veilig land is zonder aanslagen, vond ik dat toch écht een flinke hobbel. Gevoel en verstand gaan lang niet altijd samen, bleek wel. En het bezoeken van een familie die ik niet ken in een land dat ik niet ken, speelde ook mee. De drie broers waren bovendien met 27, 29 en 30 jaar een stuk ouder dan mijn zoon. De omslag kwam toen ik begin dit jaar hoorde dat de vrouw van een van de broers in verwachting was en dat hun baby in juni geboren zou worden. Dan zou mijn zoon dus oom worden! Dat vond ik een mooie aanleiding om er dan toch heen te gaan. Om de hitte in Jordanië in de zomer te ontwijken, hakte ik de knoop door en boekte een reis in de herfstvakantie.
Ondertussen had ik via Whatsapp contact met de jongste broer van mijn zoon over de praktische zaken, zoals datum, hotel en vliegtijden. Amman is een enorme stad van ruim 1,5 miljoen inwoners, dus had ik gevraagd waar ik het beste een hotel kon boeken dat dicht bij hun huis zou liggen. Maar na twee weken had ik nog niets gehoord. Het bleek dat hij al een hotel voor ons geboekt had. En hij stond erop dat hij het hotel zou betalen. Want, zo appte hij mij: “It is my gift to you. We are family!” Ik vond het hartverwarmend. Wat een welkom!!
We are family
Dat zinnetje ‘We are family’ was de rode draad tijdens ons hele bezoek. We werden door twee halfbroers, hun partner en hun moeder meteen opgenomen in hun familie. ’s Avonds waren we in hun huis, waar ze uitgebreid de heerlijkste maaltijden voor ons klaarmaakten. Overdag lieten ze ons de stad zien, van de prachtige Citadel van Amman met een spectaculair uitzicht over de stad tot het oude Romeinse theater. Maar ook namen zij ons mee naar typisch Jordaanse eettentjes en restaurants in het centrum. We hebben denk ik álle Jordaanse hapjes, gerechten en drankjes geproefd en het was heerlijk. Ook de baby ging mee op de wandeltochten en zo maakten we hun hele familie- en gezinsleven mee. De jongste broer liet ons ook in de auto veel van de stad zien. Amman ligt in flink heuvelachtig gebied, dus bij avond hadden we een prachtig uitzicht over de immense stad met duizenden lichtjes. Zo indrukwekkend! Overigens heb ik het zelf steeds ‘halfbroers’, maar dat deden zij helemaal niet. Overal werd mijn zoon voorgesteld als ‘broer’. De oudste broer woont in Abu Dhabi en kon er helaas niet bij zijn. Maar al op de eerste dag dat we er waren belde hij met mijn zoon en begroette hem met “Hello, my brother!!” Echt zó bijzonder!
Eén dag hebben we de familie van mijn ex-partner bezocht, want ook zij wonen in Amman. En ook door hen werden we ontzettend warm onthaald. Werkelijk de héle familie was er: ooms, tantes, nichtjes en neefjes. En ook zij hadden van alles voor ons gekookt en hadden kado’s voor ons. Ze waren zo blij om mijn zoon (en ook mij) eindelijk te zien!! Bij herhaling zeiden ze tegen ons: “We are so happy you are here! We are family!’ En zo voelde het ook.
Een mooie stap in het onbekende
Ik kijk terug op een zeer bijzondere reis, net als mijn zoon. Ik weet nu beter dan ooit de betekenis van ‘We are family’ en hoe ver familiebanden reiken. En ik heb ervan geleerd dat je soms de stap in het onbekende moet zetten om verder te komen. Ook in mijn werk als dagvoorzitter doe ik dat: elke opdracht is anders en nieuw. Je moet je in alles verdiepen: de organisatie, het onderwerp, de branche, de sprekers. Ook dat is elke keer een sprong in het diepe. En toch gaat het goed. Dat heb ik met deze reis ook ervaren. Van te voren had ik heel veel twijfels en zorgen, maar wat ben ik blij dat ik het gedaan heb!! De basis is nu gelegd, en we gaan zeker weer terug. Mijn zoon heeft er een familie bij, maar ik ook. En het voelt heel vertrouwd en goed.
Wat is jouw ervaring?
Heb jij ook zo’n mooie ervaring of een sprong in het diepe gemaakt? Ik ben heel benieuwd naar jouw verhaal. Laat het me weten op: info@elzabulstra.nl.
