“Nog maar 1,5 km!” hoorde ik achter me twee hardlopers vrolijk tegen elkaar zeggen. WAT??!! Ik dacht dat ik er bijna was, want ik hoorde de speaker en de muziek al. Na het slopende viaduct kón ik bijna niet meer. Nóg 1,5 km. Zou ik ooit nog over de finish komen? Dat was acht jaar geleden, bij de Halve marathon van Haren. Voor mij heel bijzonder, want het was de eerste keer dat ik een halve marathon liep. En ook omdat ik niet eens van plan was een halve marathon te lopen. Ik deed het toch.
In die tijd namelijk kwam aan de relatie die ik had een einde en daar was ik behoorlijk door van slag. Hardlopen en trainen deed ik niet meer, ik had er helemaal geen zin in. Gelukkig begon ik na een poos weer langzaam te genieten van alles wat ik wél had. Ik ging weer naar de trainingen van Loopgroep Groningen. Dat viel niet mee, want doordat ik wekenlang niet had hardgelopen was mijn conditie behoorlijk achteruit gehold. En ik was nog maar een jaar bij de Loopgroep. Bij elke training werd er enthousiast gesproken over de Halve van Haren. Aan mij niet besteed dacht ik: niet in conditie en nog niet veel ervaring met langere afstanden. Maar uiteindelijk werd ik toch meegesleept door alle verhalen en kreeg de Halve van Haren voor mij bijna iets magisch. Ik had niet veel tijd meer om te trainen, maar ik dacht”: “Ik ga het gewoon doen!”
In de dagen vóór de Halve sloeg de twijfel toe. Zou ik het wel halen, was 21 km niet te lang voor mij, kon ik niet beter toch de 12 km doen? Ik had er behoorlijk buikpijn van. En toen kwam eindelijk de grote dag: zaterdag 10 maart! Amper geslapen ging ik met de Loopgroep mee. Iedereen was vrolijk en ontspannen, maar ik was één brok zenuwen. Dat ik óóit had gedacht dat ik dit zou kunnen, waar was ik aan begonnen, ik leek wel gek! Dat alles ging door mijn hoofd toen we met zijn allen naar de start liepen. Eenmaal op weg bleken mijn zenuwen tot mijn eigen verrassing helemaal weg te zijn en liep ik super geconcentreerd achter twee leden van mijn Loopgroep aan. Ze liepen in een heel constant tempo en dat was voor mij erg prettig. Het ging eigenlijk best lekker!
Maar na ongeveer 15 km kon ik hun tempo niet meer bijhouden. En hoewel er natuurlijk heel veel andere lopers waren, had ik het gevoel dat ik vanaf dat moment alleen liep. Dat vond ik best moeilijk, want ik merkte toen pas hoeveel steun mijn loopmaatjes mij hadden gegeven. En tot overmaat van ramp vergiste ik me óók nog in de kilometers, want op een gegeven moment dacht ik dat ik al bij km 18 was. Maar het bordje gaf helaas een duidelijke 17 km aan. Dat was mentaal wel een dreun. Nóg verder dan ik dacht, en dan ook nog zonder loopmaatjes.
Na lange kilometers kwam bij km 19 het slotstuk: het bekende viaduct bij de spoorwegovergang. De weg gaat daar tergend langzaam omhoog en ik vond het een hele klim. En ook extra zwaar doordat dit stuk aan het einde van de halve marathon is. Wat was ik blij dat er iemand anders van mijn Loopgroep bij me kwam lopen! Hij trok me er echt doorheen. “Het gaat super goed”, en “We zijn er bijna”, zei hij steeds tegen mij. Dat hielp echt, want ik was moe en zonder hem had ik dat laatste stuk vast niet hardlopend afgelegd. Eindelijk kwamen we over het hoogste punt heen en begonnen we aan het laatste stukje. Althans, dat dacht ik. Ik kon immers de speaker en de muziek van de finish al horen. Op dat moment haalden twee hardlopers ons in en een van hen zei: “Nog maar 1,5 km!”. WAT?! Nóg 1,5 km, terwijl ik dacht dat we er al zowat waren. Het hakte er behoorlijk in. Had ik het maar niet gehoord!
De bekende laatste loodjes waren inderdaad zwaar. Mijn bovenbenen waren aan het verzuren en ik wilde het liefst gaan wandelen. “Zullen we nog een versnellinkje doen?” stelde mijn Loopgroep maatje opgewekt voor. Ik kon hem wel wat doen! Een versnelling, écht niet! Maar ongemerkt deden we dat toch, al was het niet veel. En eindelijk was daar dan de langverwachte finish. Opgewacht door andere leden van Loopgroep Groningen die al gefinisht waren, werden we onder gejuich binnengehaald in een tijd van 1:53 uur!! Mijn eerste halve marathon, en dan ook nog onder de twee uur. Wat was ik trots! Het voelde als een overwinning en dat was het voor mij ook. Met zoveel twijfel gestart, maar ik had het dan toch maar gedaan!
Dat gevoel van spanning en ontlading heb ik ook in mijn werk als dagvoorzitter. Als het bijna zover is, dan vind ik het elke keer weer spannend. Maar sta ik dan eenmaal op het podium, dan voel ik de energie door mij stromen. En als alles aan het einde van de dag weer goed verlopen is, dan geeft dat mij een enorme boost.
De Halve van Haren gaf mij het vertrouwen dat ik lange duurlopen kon doen. Het was voor mij het begin van vele mooie lange en korte loopjes, trailruns, halve en hele marathons. En dus voor iedereen die voor het eerst een halve marathon loopt: ga ervoor, want je kan het!!