“Ben je moe?” vroeg een dame die naast me kwam zitten in de trein. Het was op een vrijdag, vroeg in de ochtend en ik was op weg van Groningen naar Amsterdam voor een training. Ik had erg naar die training uitgekeken, maar die ochtend wilde ik het liefst alleen zijn. Ik moest een beslissing nemen die ik – tegen beter weten in – niet wilde nemen. Ik voelde me verdrietig en had een loodzwaar hart, dus het laatste dat ik wilde was een gesprek met de dame naast mij. Maar toch gebeurde dat. Het werd een bijzonder gesprek, waarna ik wist welke beslissing ik moest nemen. Dat was de kracht van een mooi gesprek.
Tot Zwolle kon ik alleen zitten, maar vanaf daar stroomde de trein vol. Dus moest ik mijn tas wel weghalen, die ik als een soort waag-het-niet!-statement op de stoel naast me had gezet. Er kwam een wat oudere dame naast me zitten. Ik ontweek elk oogcontact en bleef nadrukkelijk uit het raam staren. Blijkbaar gaf ik non-verbaal heel wat signalen af, want na een poosje vroeg ze of ik moe was. Aan praten had ik geen zin, dus om er vanaf te zijn mompelde ik dat ik inderdaad moe was. Mijn afwerende houding weerhield haar er niet van om te vertellen dat zij, als ze moe was, vaak in de Bijbel las. Praten over het geloof en de Bijbel, daar had ik al helemáál geen zin in. “Dat is mooi voor u” zei ik en staarde weer uit het raam.
Maar de dame liet zich niet uit het veld slaan en vertelde hoe de Bijbel haar troost en moed gaf als het haar tegenzat en ze het moeilijk had. De manier waarop ze dat zo ingetogen en zo mooi vertelde raakte een snaar in mij. En ik zei tegen haar dat ik niet moe was, maar heel verdrietig. Want ik moest de beslissing nemen om mijn bijna 19-jarige kat Rappie te laten inslapen. In de laatste twee jaar was het steeds slechter met hem gegaan. Maar in de laatste maand was hij in snel tempo heel erg afgetakeld, verzwakt en sterk vermagerd. Eten en lopen gingen moeizaam. Twee dagen vóór mijn treinreis was ik met hem bij de dierenarts geweest, die had gezegd dat het beter was om hem te laten inslapen. En liever snel dan nog langer wachten. Natuurlijk wist ik dat zelf ook wel. Maar ik wilde die beslissing gewoon niet nemen. Ik kon het niet.
Mijn gesprek met die dame in de trein heeft hooguit 20 minuten geduurd. Maar toch had ze mij troost gegeven met haar woorden. Het maakte iets in mij los, waardoor ik opeens wél wilde praten en mijn verhaal vertellen. Ze had oprechte belangstelling voor mijn verdriet. Het was een gesprek zonder oordelen, zonder te zeggen wat ik moest doen. Er ging een soort geruststelling van haar uit. Het haalde de ergste scherpe kantjes van de beslissing af die ik moest nemen. Ondanks mijn verdriet voelde ik me toch een stukje lichter.
Het toeval wilde dat ik op weg was naar een training interviewtechnieken. Interviewen hoort bij mijn vak als dagvoorzitter en ik laat me regelmatig bijscholen. Door de kracht en de impact van dat gesprek werd ik des te meer doordrongen van het belang van luisteren, de juiste vragen stellen en je verplaatsen in de ander. Het is de essentie van interviewen. Ik weet zeker dat ik mede door dit mooie gesprek, deze bijzondere ontmoeting, me toch heb kunnen concentreren op die interviewtraining. En het maakte me ook duidelijk waarom ikzelf nieuwsgierig ben naar de verhalen van anderen en hoe ik hen nog beter het verhaal áchter het verhaal kan laten vertellen. Ik heb die dag zelfs gelachen. Dat had ik me ’s ochtends echt niet kunnen voorstellen.
Toen ik ’s avonds weer in Groningen aankwam, wist ik het: dit zou Rappie’s laatste weekend worden met mijn zoon en mij. Het werd een weekend vol verwennerij en met nóg meer aandacht voor hem dan anders. Vol foto’s nemen. En ook vol verdriet, omdat we wisten wat er ging gebeuren. Die maandag hebben we afscheid genomen van onze liefste Rappie. Een hartverscheurend afscheid, want het voelde zo tegenstrijdig. Nu staat zijn kleine urn op zijn vertrouwde plekje in de vensterbank. Zo is hij toch weer bij ons.
Ik heb nog vaak aan die dame in de trein en ons gesprek teruggedacht. Aan die bijzondere ontmoeting. Zo heeft het moeten zijn, denk ik. Zonder dat zij het wist, heeft zij me geholpen die voor mij zo zware beslissing te nemen. Het was de kracht van een mooi gesprek.
Als dagvoorzitter ben ik altijd op zoek naar mooie gesprekken. Heb jij een bijeenkomst waarbij je iemand wil interviewen en het échte verhaal wil laten vertellen, neem dan contact met mij op via info@elzabulstra.nl.
Rappie’s lievelingsplekje 
nog even in het zonnetje 
Rappie’s urn