“Jij mag de deur open doen”, zei de man van het museum tegen mijn zoon. Hij kreeg een grote, zware sleutel die paste bij de indrukwekkende rode toegangsdeur van de Abdijkerk. Het was zomer 2017 en we waren naar het dorpje Aduard gefietst, op zo’n 10 km van de stad Groningen. Ooit stond daar het grootste Cisterciënzer klooster van Noord-Europa. Na een bezoek aan het sfeervolle museum Sint Bernadushof wandelden we naar de Abdijkerk er tegenover. De rondleider kon prachtig vertellen over de kerk, die in de kloostertijd gebruikt werd als ziekenzaal voor de monniken. Mijn zoon mocht de deur weer sluiten en met een zware dreun viel hij in het slot. We sloten ons bezoek af met thee en cake in de zonnige museumtuin. We hadden alles bekeken en zouden niet weer in Aduard terugkomen. Dat hadden we mis.
Al een poos was ik voor mijn zoon en mij op zoek naar een andere woning in de stad Groningen. Hoewel ik het in mijn huis naar mijn zin had, wilde ik graag een grotere woonkamer, een diepere tuin en voor mijzelf een ruime werkkamer. En bovenaan mijn verlanglijstje stond een gasloos, energiezuinig huis. In mijn eigen woning had ik de afgelopen jaren al duurzame kozijnen en zonnepanelen laten aanbrengen. Maar een jaren ‘80 woning heeft qua energiezuinig en duurzaam maken wel beperkingen. De woonkamer en tuin werden er niet groter op en in mijn werkkamer bleef het woekeren met de ruimte.
Funda werd mijn beste vriend die me elke dag gezelschap hield. Woning na woning bekeek ik, totdat ik ze bijna uit mijn hoofd kende. Vele vielen direct af: niet energiezuinig, te klein, geen zonnige tuin, gedateerd. En bij de woningen die ik mooi vond kwam ik er vaak niet tussen. Binnen een paar dagen waren ze onder optie of zelfs al verkocht en dat laatste ver boven de vraagprijs.
Als echte stadse ging ik uiteindelijk met frisse tegenzin buiten de stad kijken en viel mijn blik op nieuwbouwproject Lindehoeve in Aduard. Kleinschalig, ruim opgezet, mét ruime werkkamer en een diepe tuin op het zuiden. Gasloos en energielabel A. Nieuwsgierig reed ik naar de plek waar de woningen gebouwd zouden worden. Ik klauterde over graspollen en bergen aarde van het braakliggende terrein en voelde rust en energie tegelijk door me heen gaan. Wandelend door de straatjes kwam ik weer langs het museum en de Abdijkerk. Drie jaar geleden had ik nooit gedacht dat ik hier nog eens zou terugkomen en nu liep ik daar weer. Opeens wilde ik heel graag iets meenemen uit Aduard en kocht ik in de groente- en fruitwinkel een Amaryllisbol. Die moest nog groeien en tot bloei komen, net als mijn gevoel over een mogelijke nieuwe woonplek in Aduard. Want het was een dorp. En ik ben een stadse.
Met een flinke vragenlijst ging ik in gesprek met makelaar Boekholt en dat voelde heel goed. Ik nam een optie. Daarna hield één vraag me bezig: zou ik wel gelukkig worden in een dorp? In de stad is altijd wat te doen, het leeft en het bruist. Je stapt op je fiets en je bent er zo. Maar hoe vaak ging ik nu eigenlijk écht naar de stad, vroeg ik mezelf af. Best weinig. Maar het kán. En ik hou van de dynamiek van de stad. Mijn vrienden wonen er. En hoe meer ik met anderen erover praatte, hoe lastiger ik het vond. Toen ik het er met mijn broer over had, zei hij: “Het is jouw keuze, niet die van anderen. Doe wat jij wilt.”
Precies het zetje dat ik nodig had. Vanaf dat moment heb ik niemand meer iets gevraagd en ben ik op mijn eigen gevoel afgegaan. Toch heb ik er bijna twee maanden over gedaan om de knoop door te hakken. Over het huis en de tuin had ik geen twijfel. Wel over de stap van stad naar dorp. De doorslag voor mij was dat Aduard dicht bij Groningen ligt, alle basiswinkels heeft en dat het een nieuwbouwproject is waar iedereen nieuw komt te wonen. We krijgen ons eigen buurtje en dat schept een band. De makelaar was geweldig, want al die tijd mocht ik de optie aanhouden. Hij belde me zomaar een keer op en nam alles nog eens rustig met mij door. Eind vorig jaar wist ik het eindelijk zeker: ik ging ervoor!
Komend voorjaar gaat het echt gebeuren en zeg ik mijn huis in de stad vaarwel. Aannemer Geveke houdt de vaart erin en het dak van mijn nieuwe woning zit er inmiddels op. En volgende week loop ik tijdens een kijkmoment voor het eerst in ons nieuwe huis. Ik krijg er ook een mooie werkruimte waar ik cursisten voor mijn communicatietrainingen kan ontvangen. En ik weet het nu al: aan de wand komen foto’s van de Amaryllis die ik in Aduard had gekocht. Hij is prachtig tot bloei gekomen.
Mijn zoon opent de deur 
De Abdijkerk 
In de museumtuin 
De Amaryllis